Մի մեծամիտ ձուկ պուտպուտիկ
Լող էր տալիս ափին մոտիկ,
Երբ տեսավ մի գեշ գետաձի,
Խաժ աչքերը լայն բացվեցին։
– Միայն սա էր պակաս այստեղ
Իր անճոռնի տեսքով անգեղ:
Մի տես ո՜նց էլ նայում է ինձ,
Չի էլ խորշում ինքն իրենից…
Գետաձին դա թեպետ լսեց,
Չլսելու իրեն տվեց,
Քանի որ սեւ մի շնաձուկ
Մոտ էր եկել նրանց ծածուկ:
Ձկան պոչի հետեւում էր,
Ագահորեն հետեւում էր
Շնաձուկը մեծաբերան,
Որ պահ առաջ կուլ տա նրան:
Չնայելով իր զանգվածին՝
Արագ հասավ գորշ գետաձին,
Կճղակներով այնպես խփեց
Շնաձկան բաց երախին,
Որ երախը ընդմիշտ փակվեց՝
Չհասնելով մեր ձկնիկին:
Իր տեսածից խիստ վախեցած՝
Գետաձիուն ձկնիկն ասաց.
– Ների՜ր դու ինձ, բարի՜ հսկա,
Որ լեզվիս տակ ոսկոր չկա:
Մեծ պատիվ է ինձ այսուհետ
Ընկերություն անել քեզ հետ…