Մի բադ ճուտիկներ էր ունեցել: Ճուտիկներից մեկը իրեն շատ չքնաղ էր համարում: Նա կարծում էր, որ իր թետուրները շատ մաքուր սպիտակ են, կտուցը՝ վառ կարմիր, իսկ աչքերը՝ սև: Մայր բադը ևս նրան շատ էր սիրում: Երբ չքնաղ ճուտը զբոսնում էր, զգում էր, որ բոլորը հիանում են իրենով: Մյուս ճուտիկները նեղվում էին, մտածում էին, որ նա իրենցից լավն է: Բայց մի օր մի ջրափոսի մոտով անցնելիս նրանք նկատեցին, որ իրենք էլ ճիշտ այնպիսին են, ինչպես իրենց չքնաղ եղբայրը: Մայր բադիկը նրանց բացատրեց, որ չքնաղ տեսքը ներքին վստահությունից է գալիս: Իրենցեղբայրը իրենց գեղեցիկ է համարում, այդ պատճառով բոլորն էլ էին այդպես կարծում: Իրենք ևս պետք է վստահ լինեն իրենց վրա և հիանան իրենցով: